Decyzja o zapisaniu nastolatka na psychoterapię to akt ogromnej troski i odwagi. Towarzyszy jej nadzieja na poprawę, ale często również niepewność i wiele pytań. Jaką rolę jako rodzic mam teraz odgrywać? Jak wspierać dziecko, nie naruszając jego prywatności? Jak rozmawiać z terapeutą? Zrozumienie swojej roli jest kluczowe dla powodzenia całego procesu.
Twoja najważniejsza rola: wsparcie z tylnego siedzenia
Najważniejszym zadaniem rodzica jest stworzenie bezpiecznego i stabilnego zaplecza dla terapii. Twoje dziecko potrzebuje poczucia, że terapia jest jego własnym, prywatnym procesem. Najlepsze, co możesz zrobić, to wspierać je bez naciskania i kontrolowania. Zapewnij pomoc w logistyce – dowieź na spotkanie, przypomnij o terminie – ale pozwól, by sama terapia pozostała przestrzenią należącą wyłącznie do nastolatka i jego terapeuty.
Po powrocie z sesji unikaj pytań w stylu: „I co? O czym dzisiaj rozmawialiście?”. Taka presja może zniechęcić dziecko i zaburzyć jego zaufanie. Zamiast tego powiedz: „Cieszę się, że tam chodzisz. Pamiętaj, że jestem obok, gdybyś chciał/a o czymś porozmawiać”. To daje sygnał wsparcia, ale pozostawia inicjatywę po stronie dziecka.
Tajemnica gabinetu – fundament zaufania
Kluczową zasadą w terapii, również nastolatków, jest poufność. Terapeuta jest zobowiązany do zachowania tajemnicy zawodowej. Oznacza to, że nie będzie zdawał Ci relacji z treści rozmów z Twoim dzieckiem. To fundament, na którym budowana jest relacja terapeutyczna. Jedynym wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja realnego zagrożenia życia lub zdrowia nastolatka lub innych osób. Zrozumienie i uszanowanie tej granicy jest niezwykle ważne.
Jak i o co pytać specjalistę?
Choć treść sesji jest poufna, masz prawo i obowiązek współpracować z terapeutą. Najlepszą okazją do zadawania pytań jest pierwsza, wspólna konsultacja, a także umówione wcześniej spotkania dla rodziców (zawsze za wiedzą dziecka). O co warto zapytać?
- „Jak możemy jako rodzice najlepiej wspierać proces terapeutyczny w domu?” – To pytanie pokazuje Twoje zaangażowanie i otwiera pole do konkretnych wskazówek.
- „Jak będzie wyglądała nasza komunikacja?” – Ustalcie zasady kontaktu. Czy terapeuta będzie się z Wami kontaktował? Kiedy Wy możecie to zrobić?
- „Czy planuje Pan/Pani spotkania rodzinne?” – Czasem w proces terapii włączana jest cała rodzina, warto wiedzieć, czy taka forma jest przewidywana.
- „Na jakie zmiany lub sygnały w zachowaniu dziecka powinniśmy zwrócić uwagę?” – Terapeuta może podpowiedzieć, co może wskazywać na postępy lub ewentualne trudności.
Pamiętaj, Twoja rola nie polega na „naprawianiu” dziecka, ale na stworzeniu mu warunków, w których samo, przy pomocy specjalisty, odnajdzie siłę do poradzenia sobie z trudnościami. Twoja cierpliwość, zaufanie do procesu i akceptacja są największym wsparciem, jakiego możesz udzielić.
Jeśli czujesz, że Twoje dziecko mogłoby skorzystać ze wsparcia, sprawdź moją usługę Psychoterapia dzieci i młodzieży.
